Metoda NDT- Bobath została stworzona w latach 40 XX w. przez małżeństwo Bertę i Karla Bobath – neurologa i fizjoterapeutkę. Skierowana jest do niemowląt i dzieci z zaburzeniami rozwoju.

W trakcie terapii stosuje się różne techniki mające za zadanie hamowanie patologicznych wzorców ruchowych i stymulowanie reakcji o charakterze fizjologicznym przy unormowanym napięciu mięśniowym, tzn. zbliżonym do prawidłowego.

Główne zasady usprawniania według koncepcji NDT- Bobath obejmują:
– wpływanie na napięcie mięśni poprzez obniżanie napięcia wzmożonego i podwyższanie obniżonego, co jest możliwe dzięki zastosowaniu odpowiednich technik postępowania już od pierwszych miesięcy życia;
– hamowanie nieprawidłowych odruchów;
– wyzwalanie ruchów w formie najbardziej zbliżonej do prawidłowych  poprzez wspomaganie i prowadzenie ruchu z punktów kluczowych, którymi są: głowa, obręcz barkowa, obręcz miedniczna i inne części ciała;
– utrwalanie zdobytych umiejętności ruchowych w codziennych czynnościach życiowych;

Terapeuta ćwiczy całe ciało dziecka, dzięki czemu dostarcza odpowiednich doznań czuciowych i ruchowych. Praca z całym ciałem pozwala dynamicznie aktywizować niemowlę. Terapię tą należy kontynuować w warunkach domowych. Ćwiczenia według tej metody można łatwo włączyć w biologiczny rytm dnia dziecka. Prawidłowo wykonywane zabiegi pielęgnacyjne, karmienie, noszenie dziecka, czy zabawa z nim są odpowiednim momentem do utrwalania ruchów ćwiczonych przez fizjoterapeutę.

Terapia NDT – Bobath nie stanowi sztywnej koncepcji czy teorii, ale nastawiona jest na ciągłe modyfikowanie oddziaływań terapeutycznych, by w jak największym stopniu pomóc pacjentom z zaburzeniami  neurologicznymi.