Nosalik Samantha choruje na rdzeniowy zanik mięśni (SMA), postać pośrednia – SMA2. W rozwoju ruchowym osiągnęła zdolność samodzielnego siedzenia kiedy ją posadzono, ale nigdy samodzielnie nie podnosiła się do tej pozycji, a także nigdy nie chodziła. Po drugim roku już nie podnosiła główki samodzielnie z pozycji leżącej. W dziewiątym roku życia, nie podnosi już łokci z podłokietników jeśli opadną jej ramiona.

Ze względu na osłabione mięśnie klatki piersiowej, infekcje są dla niej bardzo groźne, gdyż powodują że często choruje na zapalenie oskrzeli. Ma duże trudności z odkrztuszaniem, źle śpi i jest jeszcze bardziej przez to osłabiona. Rozwiązaniem jest stosowanie respiratora na kilka godzin w ciągu dnia i na cały okres snu od 2008 r. Podczas infekcji używany jest koflator aby odkrztuszać, jednak zmniejsza to objętość płuc, dlatego jest używany naprzemiennie z respiratorem. Czynności te odwadniają, dlatego konieczne jest ciągłe nawadnianie. Ponadto duża ilość wydzieliny spływającej w dół, oraz wysiłek związany z jej wydaleniem z organizmu, powodują czasem wymioty przy karmieniu, co dalej osłabia organizm. Okresy, w których występują u niej infekcje są nadzwyczaj uciążliwe dla Samanthy, oraz opiekunów.

Konieczne jest prowadzenie rehabilitacji – ćwiczenia mające zapobiegać ograniczeniu ruchomości w stawach kończyn dolnych i poprawiające ich siłę mięśniową. Niestety rehabilitacja nie jest w stanie poprawić siły, powoduje tylko spowolnienie postępowania choroby. Bez rehabilitacji i ciągłych, prawie codziennych ćwiczeń, zanika zakres ruchu i postępują przykurcze, co utrudnia funkcjonowanie.
Terapia oddechowa stosowana w czasie zajęć rehabilitacyjnych ma na celu poprawę możliwości oddechowych dziecka oraz korekcję asymetrii klatki piersiowej.

Słabnące mięśnie tułowia powodowały pogłębienie skoliozy, jednak stosowanie gorsetu na początku na pół dnia, a już od 2011 na cały dzień, pomogło poprawić krzywiznę kręgosłupa, odsuwając widmo jego operacji.

Jest wiele innych problemów związanych z utrzymaniem poprawnego działania układu mięśnio–szkieletowego. Konieczna jest obserwacja i pomoc opiekunów w jego w korygowaniu oraz zadbania aby Samantha mogła czerpać radość z przebywania w gronie przyjaciół i rodziny, a także chodzić do szkoły jak inne dzieci.