PNF

Koncepcja PNF  czyli Torowanie Nerwowo – Mięśniowe (ang. Proprioceptive Neuromusculat Facilitation), powstała w 1946 roku w kalifornijskiej klinice w Valejo. To tam niemiecki neurofizjolog – dr Herman Kabat wraz z fizjoterapeutką Maggie Knott, pracowali nad PNF. Przez następne lata wzrastało zainteresowanie Koncepcją, która do dziś doskonali się i przeobraża wykorzystując najnowsze osiągnięcia nauk medycznych.

Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu – to, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym, jest tylko środkiem do uzyskania celu jakim jest funkcja. Polega m.in. na postrzeganiu chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała, co umożliwia bezbolesną pracę. Ruchy stosowane w tej metodzie są zgodne z naturalną pracą mięśni i stawów.

Celem terapii jest przywrócenie wzorców ruchowych takich jak prawidłowe chodzenie, siadanie, ubieranie czy jakiekolwiek inne problemy funkcjonalne dnia codziennego, wykorzystując techniki stabilizujące, rozluźniające, przeciwbólowe oraz uczące ruchu i koordynacji.

Opierając się na budowie anatomicznej człowieka PNF proponuje ruchy naturalne, przebiegające trójpłaszczyznowo, zbliżone do aktywności dnia codziennego.

Według filozofii PNF, proponowana pacjentowi terapia ma być bezbolesna i funkcjonalna, to znaczy zgodna z potrzebami ruchowymi zgłaszanymi przez chorego i wzorowana na naturalnych ruchach zdrowego człowieka.

PNF to cała gama ćwiczeń i działań obejmujących terapię na macie, naukę chodu, ćwiczenia mięśni mimicznych, a także pracę nad takimi funkcjami jak oddychanie, żucie, połykanie, funkcjami które zostały upośledzone.
W tej metodzie chory jest partnerem terapeuty, a on jego doradcą, razem określają zakres i granice działania.

Zgodnie z koncepcją PNF badanie i terapia stanowią integralną całość i wzajemnie się określają. Terapeuta poszukuje przyczyn problemów zgłaszanych przez pacjenta, jednak w realizacji celów wyznaczonych w terapii opiera się przede wszystkim na potencjale nie uszkodzonych bądź najsprawniejszych jego sfer ruchowych i wykorzystuje je do pozyskiwania aktywności motorycznej w słabszych lub uszkodzonych obszarach.